25-07 Katherine to Kakadu

Donderdag 25 juli

Heb een beetje triest gevoel, de tijd hier gaat zo enorm hard. Nog 3 overnachtingen te gaan in dit schitterende land. Het is zo heerlijk om hele dagen  alleen maar bezig te zijn met waar gaan we naar toe? Wat gaan we doen? Wat eten we? En waar slapen we? Geen enkele stressfactor. Gisteravond heerlijk een boek lezen onder de tropische sterrenhemel, geen mug te bekennen. (Vreemd...) Dit zou nog weken mogen duren wat mij betreft.  

Het landschap bestaat intussen uit meer groen en duidelijk tropisch. In Katherine staat het merendeel van de huizen op palen. Het is nu droog seizoen en de rivier een glad stroompje maar in de regentijd staat het watermeters hoger en verandert deze in een kolkende water massa. Vanmorgen op het gemakje op gestaan. Na de heerlijke vegetarische maaltijd van gisteravond en een lekker gezond yoghurt-fruit-muesli ontbijt verdwijnt mijn schuldgevoel over ons voedingspatroon gelukkig wat. 
Na een kleine zijsprong naar het Nitmiluk NP waar we even rondneuzen, grote zwarte vleermuizen spotten in de bomen en een kijkje nemen bij de Katherine River gaan we rond 11 uur op pad naar onze laatste stop voordat we zondag de camper inleveren in Darwin. 
Kakadu NP is een 20.000 km² groot gebied met veel bezienswaardigheden.  Op de rand van Arnhem Land plateau en doorkruist door de South Alligator River. Sinds 1978 op de werelderfgoedlijst van Unesco maar vooral populair en wereldberoemd geworden door de hier opgenomen film Crocodile Dundee uit 1986.                             

Even ter correctie, ons eetpatroon en wat we eten is prima in orde. Supergezond en af en toe een stukje vlees. We maken een stop in Pine Creek een historisch stadje waar eigenlijke niks te zien is. Ik heb het gevoel dat men ieder gehucht langs de Stuart Highway een historisch stadje noemt zodra er een telegraph of treinstation staat. We lunchen effe en trekken nog wat flessen weg bij de locale bottel shop. Toch moet het wel lekker zijn als je af en toe in zo'n gehucht 1 of 2 dagen kan blijven, een beetje keutelen en van de gewone dingen genieten en niet continu op jacht zijn naar de bekende en mooie dingen. Helaas zit onze Japanse planning niet zo in elkaar en gaan we ook hier als een laagvlieger overheen. Als we verder rijden hebben we een tweede mogelijkheid om het Nitmiluk NP in te gaan, langs deze ingang kan je bij de Edith Falls komen waar je ook lekker zou kunnen zwemmen. We twijfelen en twijfelen, vragen het de twee tv schermen, maar besluiten om door te scheuren.  Het rijden begint ons nu echt tegen te staan, we hoeven vandaag niet ver maar ieder minuut in dat apparaat is er een te veel. De weg is erg kronkelig en heuvelachtig, wel zonder skippy's in schaaprugstand. In de verte zien we van tijd tot tijd rook van branden, later leren we dat deze aangestoken worden door de aboriginals om het land te onderhouden. Of zoiets. We zijn tegen drieën in Cooinda, de eerste plaats in het Kakadu park waar we gaan overnachten. Bij het inchecken boeken we nog snel een boat tour op de yellow water. Onze plek is eigenlijk te klein voor onze camper, maar ik ram hem gewoon een paar meter de bossen in. We hebben geen puf meer om terug te gaan naar de receptie om een mooiere plek te bemachtigen. Dan maar een keer op een k.u.t. plek slapen. Met de jongens ga ik snel nog even het zwembad in, heerlijk om je lichaam weer helemaal koel te krijgen. Het is erin en eruit en snel terug naar de camper om te zorgen dat we op tijd zijn voor de cruise. Om bij de boot te komen  moeten we een klein ritje met een busje maken, mensjes erin, mensjes eruit, bootje in, even wachten, nog wat mensjes erin, weer even wachten, en weer wat mensjes erin, even gaan verzitten. Hè hè iedereen zit en we kunnen gaan, is een prachtig zicht, het water met daar rondom velden van groen. Net de rijstvelden, die diepe kleur groen. We krijgen wat uitleg van de bestuurster, hier mogen vrouwen niet alleen piloot worden, ze mogen ook een boot met 30 mensen besturen dwars door een krokodillen gebied varen. Bij de eerste in zicht wordt iedereen een beetje opgewonden, hij zwemt in het midden van de rivier. Hij is op terugweg naar huis met een soort takje in zijn bek, een bloemetje voor zijn vrouw. De boot gaat er vlak langs en we kunnen hem bijna aanraken, Junior kruipt helemaal tegen Viv aan alsof hij ieder moment opgegeten kan worden. Het maakt wel veel indruk op ons als je van zo dichtbij in de vrije natuur dieren ziet, een gevoel wat we ook in Afrika hadden. Gaande weg zien er meer en meer, de meeste liggen een beetje half op de kant maar toch in het water te knorren. Echt actief zijn ze niet. De laatste mens opgegeten in het Kakadu park dateert alweer van 2002, een Duits meisje wat was gaan zwemmen. Het is nu droog seizoen en de rivier is van een behoorlijk formaat, in de regen tijd staat het water 3 m hoger dan vandaag. We klapperen met onze oren en vragen ons af hoe al de bomen, struiken en planten die we rond ons zien dat overleven. Onze rangster is telepathisch en meldt dat er bomen tussen staan die elf maanden kopje onder overleven. Naast de krokodillen zien we prachtige vogels, maar met de ondergaande zon  wordt vooral het landschap mooier en mooier. Net voor het donker zijn we terug, deze tocht maakt de mislukking van deze morgen meer dag goed. We pakken nog een lekker tapje, eten wat chili en gaan lekker buiten voor onze bus genieten van de avond. Viv met een boek en ik met een sigaar.