24-07 Alice Springs to Katherine

Woensdag 24 juli,
Vandaag is de dag dat we de langste afstand per auto moeten overbruggen, ongeveer 1200 km, van AS naar Katherine. We staan om half vijf, ja 4:30 op. Junior komt uit z'n hut nog even bij ons liggen, hij heeft zijn pyama shirt uitgedaan omdat hij het zo warm had in de nacht. De rest van de camping wordt wakker met een plak ijs op hun rug, maar hij heeft het warm. Ik ga nog even naar de wc en hoor bij alle caravans en campers de verwarming motortjes ronken, het is net een graad boven nul. We nemen weer onze gebruikelijk scheurbuik ontbijt en zijn binnen een half uur weg, toch wel makkelijk zo'n sleurhutbuscaravancampermotorhome. Het is super stil op de weg en we schieten als een speer naar het noorden. Ik heb er zin in. Na een paar uur rijden tanken we en schieten we snel even wat foto's van een roadtrain en de zon's opkomst. Bij het naar binnen gaan van de roadhouse, zit er een dikke kat bij de hordeur. Ik moet even aan wickie denken, en vraag me af hoe hij deze vakantie zal ervaren. Viv zit tijdens het rijden wat te dromen en de jongens doen weer een wedstrijd wie heeft als eerste vierkante ogen. Ik ga ook maar een beetje dromen en nadenken, ik bedenk me dat we nu zo langzamerhand wel alle soorten asfalt van Australië gehad moeten hebben. In het donker zie ik paar keer een paar skippy's op de weg huppelen, heel grappig om te zien. Ze springen langzaam richting de bosjes, op een dusdanige manier dat het net lijkt alsof ze je mee het bos inlokken, stelletje viezeriken. De tijd gaat gek genoeg best wel snel en voor dat we er erg in hebben komen we langs Devils Marbles, een stel granieten konijnenkeutels op reuzeformaat. We schieten in de remmen en ik neem op twee wielen de afslag, over een onverharde weg komen we op de plek met de keutels. Als een soort swat team springen we uit de camper, schieten de foto's, en hup de camper weer in en vol gas vooruit. Dit was wel heel efficiënt, weer eentje van de lijst top attracties. Thuis bekijken we wel wat we denken gezien te hebben, genieten is voor later. Een paar keer stoppen, tanken, sanitair bezichtigen, koffie drinken, je kent het wel net als in Frankrijk.  Onderweg komen we ook nog wat wilde dieren tegen, alleen jammer dat ze het niet meer doen. Eerst twee koeien die een schaap op hen rug imiteren, en heel veel kangoeroes waarbij het ons opvalt dat het vooral kleintjes zijn. Boven de weg krioelt het van de roofvogels, de een nog rover dan de ander. Niet dat we er verstand van hebben maar ze hebben vaak een ander jasje aan. Volgens mij is de hele Stuart Highway een soort BBQ van ongeveer 2800km voor hen, waarbij ze wachten tot er een skippy een kusje van een auto krijgt en vervolgens laten ze hem een paar uur op het asfalt grillen. Aan tafel. Vlak voor de eindstreep doen we nog snel even de oudste roadhouse van Australië aan, Daly Waters, ziet er van buiten schattig uit. Van binnen lijkt het wel een opgekrikte brabantse kroeg, je weet wel, eerste indruk heel gezellig maar na twee seconden wil je snel weg. In de buurt van Katherine aangekomen zien we veel bordjes die verwijzen naar plekken uit de tweede Wereldoorlog, ik snap niet zo goed wat er hier gebeurd is zo'n 350km landinwaarts. Je zou toch denken dat het allemaal aan de kust in de buurt van Darwin te doen geweest moet zijn. We hebben de camping snel gevonden, wederom een prachtige plek vol met grijze duiven. We pakken lekker een biertje, sigaarje, chips en nog een biertje. Eindelijk kunnen we lekker buiten eten, ik had dit al een week eerder verwacht maar pas op deze hoogte is het lekker warm. We hebben nog maar vier dagen in Australië, de vakantie gaat nu wel heel hard. Tot morgen.